Marlon is een van de drie miljoen Nederlanders die mantelzorg combineren met een betaalde baan. Als teamleider bij een IT-bedrijf in Utrecht jongleert hij dagelijks met vergaderingen, deadlines en de zorg voor zijn 78-jarige moeder met beginnende dementie die nog zelfstandig woont. 

De onzichtbare tweede werkweek

"Mensen zien alleen dat ik soms wat vroeger weg moet of een telefoontje aanneem", vertelt Marlon, terwijl hij zijn agenda laat zien: die staat vol met dubbele afspraken. "Wat ze niet zien, is dat ik tussen acht en tien uur 's avonds vaak nog werk inhaal. Of dat ik 's nachts wakker lig omdat ik me afvraag of ik alles wel goed geregeld heb." 

Uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt dat werkende mantelzorgers gemiddeld 17 uur per week aan zorgtaken besteden. Dat is een halve werkweek bovenop hun reguliere baan. Marlon herkent het. Naast zijn 36-urige werkweek is hij zo'n 15 uur per week bezig met boodschappen doen, administratie regelen, contact onderhouden met zorgverleners en zijn moeder bezoeken. 

De ongemakkelijke werksituatie

Marlons leidinggevende is op de hoogte van zijn situatie, toch merkt Marlon dat er in de praktijk weinig rekening mee wordt gehouden. "Vorige maand was er bijvoorbeeld een tweedaagse strategiesessie. Toen ik aangaf dat ik één dag zou komen en de andere dag moest zorgen voor mijn moeder omdat de thuiszorg uitviel, zag ik de teleurstelling. 'Kan iemand anders dat niet doen?' vroeg mijn manager. Maar zo werkt het niet. Er is niemand anders..." 

Ik probeerde veel te veel zelf op te lossen.

De emotionele tol

Wat Marlon het zwaarst valt, is niet eens de praktische organisatie, maar de emotionele belasting. "Die constante, nagende bezorgdheid is uitputtend", legt hij uit. "Zelfs als ik fysiek op mijn werk ben, dwalen mijn gedachten soms af. Heb ik de medicijnen wel klaargezet? Heeft ze wel gegeten? Dat knaagt aan je concentratie." 

Deze mentale belasting blijft vaak onzichtbaar voor collega's en werkgevers. "Mensen zien alleen de momenten dat ik er niet ben, niet de momenten dat ik er wel ben maar mentaal worstel om erbij te blijven." 

Het keerpunt

Voor Marlon kwam het keerpunt toen hij tijdens een belangrijke presentatie drie keer achter elkaar werd gebeld door het alarmsysteem van zijn moeder. "Het bleek loos alarm: mijn moeder had per ongeluk op de knop gedrukt. Maar de paniek die ik op dat moment voelde, was intens: Wat doe ik nou in vredesnaam? Ren ik naar buiten? Die dag heb ik besloten dat het zo niet langer kon. Die constante spagaat, ik kon het gewoon niet meer." 

Marlon zocht hulp bij de bedrijfsarts, die hem doorverwees naar een Fello coach. "Dat was een eyeopener. Ik kwam erachter dat ik veel te veel zelf probeerde op te lossen. De coach hielp me om de zorg beter te organiseren en opener te zijn naar mijn werkgever. De last op mijn schouders voelt eindelijk minder zwaar." 

Bron: Sociaal en Cultureel Planbureau (2023). 'De combinatie van mantelzorg en betaald werk'. 

Van de coach heb ik geleerd opener te zijn naar mijn werkgever.