‘Een paar jaar geleden kreeg mijn moeder Alzheimer’, vertelt Maya. ‘Toen ze een gehandicaptenparkeerkaart nodig had, ging ik mee naar de keuring. Toen de dementieverpleegkundige een diagnose moest hebben, ging ik mee naar de geriater. Enzovoorts, enzovoorts. Niks daarvan voelde als mantelzorg maar als normale zorg die je deelt met je ouders.’ De zoon van Maya zit bovendien in het autisme spectrum. Ook voor hem voelde ze zich geen mantelzorger. ‘We konden hem thuis de juiste ondersteuning geven. Het voelde als mijn normale taak als ouder.’

Dochter ernstig ongeluk

In de zomer van 2022 kwam er een grote zorg bij: Maya’s volwassen dochter kreeg een ernstig motorongeluk in het buitenland. Maya wilde bij haar in de buurt zijn en besloot te gaan werken vanuit een camping in de buurt van het ziekenhuis. ‘Mijn baas zei tegen me: ‘Als jij zo je werk kunt doen, dan vind ik het prima. Ik zorg ervoor dat je verbinding hebt.’ Fantastisch natuurlijk! Ik begon om zeven uur ‘s ochtends met m’n werk, stopte rond een uur of drie, en zat vervolgens de hele avond in het ziekenhuis bij m’n dochter. Na vijf weken mocht ze gelukkig naar huis en begon de revalidatie en de nazorg. Het was een zware, intensieve tijd, maar ik deed wat ik altijd doe: ik functioneerde.’

Lekker doorploegen

Ook op het werk was er van alles aan de hand. Een collega stopte ermee en Maya moest tijdelijk haar taken overnemen. Na zes maanden werd eindelijk een vervanger gevonden, maar ook die viel vanwege medische redenen uit. ‘Ik deed twee banen in één en werd daarnaast ook nog even voorzitter van de Ondernemingsraad. Achteraf denk ik zelf ook: Maya, kom op… Maar als Zeeuws trekpaard ploeg ik op discipline lekker door.’ Pas toen Maya na een heel normaal verkoudheidje niet echt opknapte, merkte ze: dit zit niet goed.  Ze had geen energie en plezier meer om aan haar taken te beginnen. Al het zorgen was onder haar huid gaan zitten.

Ik deed twee banen in één en werd daarnaast ook nog even voorzitter van de Ondernemingsraad. Achteraf denk ik zelf ook: Maya, kom op…

Heb je het gevoel dat je niet op vakantie kan?

Zo’n jaar na het ongeluk van haar dochter hing er op het werk een poster van Fello met daarop de tekst: Heb je het gevoel dat je niet op vakantie kan? ‘Dat gevoel had ik niet’, zegt Maya. ‘Maar ik voelde wél dat er een kern van waarheid in zat. Dat ik de afgelopen jaren wel heel veel van mezelf had geëist. Op het werk, maar ook in de zorg voor anderen. Ik ben gaan bellen met Fello en heb meteen gezegd: ‘Ik zoek géén praktische hulp, want door m’n werk weet ik hoe het zit...’ Daarop zei de coach: ‘En wat doe jij voor jezelf om het allemaal vol te houden?’ Touché.

Leren loslaten

In de sessies met Fello leerde Maya dat ze meer aan zichzelf mag denken. ‘Dat wist ik natuurlijk wel, maar soms moet iemand je daar weer even aan herinneren. Ik vind altijd dat ik van alles moet. Doorpakken en me in dingen vastbijten, dat kan ik goed. In de sessies met Fello heb ik geleerd dat ik soms precies het tegenovergestelde moet doen, namelijk loslaten. Als ik nu ergens niet uitkom of moe ben, ga ik even wandelen. Ik kijk hoe de blaadjes dwarrelen en probeer nergens aan te denken. De grap is: vaak kom ik daarna met een goed idee.’

Maya is ook aan de slag gegaan met haar focus. ‘Ik probeer me vaker bewust op één taak te concentreren. Gisteren had ik bijvoorbeeld een trainingsdag voor de Ondernemingsraad. Ik heb ’s ochtends gekeken of er brandmails zijn en m’n inbox daarna gelaten voor wat het is. Door één ding goed te doen in plaats van meerdere half, houd ik meer energie bij me.’

Waarde geven aan jezelf

Maya is blij dat ze gebruik heeft gemaakt van de coaching door Fello en drukt haar mantelzorgende collega’s regelmatig op het hart ook om hulp te vragen. ‘Eigenlijk zeg je met die coaching: ik ben net zoveel waard als iedereen. Ik pak die tijd voor mezelf, ik mag nu een keer het onderwerp van gesprek zijn. Fello kan je helpen met hele praktische dingen, maar ook met het mentale stuk. Voor mij was dat heel waardevol. Ik heb geleerd: de omstandigheden, zoals het ongeluk van m’n dochter, kun je niet veranderen. Maar je kunt wél sturen hoe je met die omstandigheden omgaat. Bel Fello. Echt, doe het gewoon.’

Eigenlijk zeg je met de coaching: ik ben net zoveel waard als iedereen.