Toen de vader van Leontine de diagnose Parkinson kreeg, veranderde er in korte tijd veel. Haar vader werd steeds minder zelfstandig en begon weg te lopen. ‘Als hem iets niet zinde, ging hij er gewoon vandoor’, vertelt Leontine. ‘Uiteindelijk hebben we een tracker in z’n jas gedaan, maar dat werkte ook niet: hij ging steeds vaker zonder z’n jas de deur uit.’

Iedere keer als er iets gebeurde, sprong Leontine in de auto en reed driekwartier om haar ouders te ondersteunen. Ook naar het ziekenhuis ging ze steevast mee. Als haar vader naar de neuroloog of de parkinsonverpleegkundige moest, reed ze haar ouders naar de afspraak. ‘Dat was wel pittig ja’, zegt ze nu over die tijd.

De hele tijd alert

Ook op het werk was Leontine vaak bezig met haar ouders. ‘Als ik in een dienst zit of met een verzorging bezig ben, heb ik mijn telefoon niet bij me. Dat kan niet, want ik moet er voor honderd procent zijn voor de nabestaanden. Na een afscheid pakte ik dus altijd gauw m’n telefoon om te kijken of m’n moeder had gebeld. Ik was de hele tijd alert.’

Als er echt iets aan de hand was, kon Leontine niet zomaar weg. ‘De aard van mijn werk laat dat niet toe. Ik moet dan mijn man vragen, die natuurlijk ook aan het werk is, of iets anders verzinnen.’ Ziekenhuisafspraken plande Leontine op de donderdag, haar vrije dag. ‘Dat is niet ideaal, want daardoor moesten we vaak wat langer wachten op afspraken. En ja, natuurlijk ‘verloor’ ik ook m’n vrije dagen en daarmee de kans om zelf even bij te komen.’

Een hoofd vol vragen

Leontine en haar man merkten: dit gaat zo niet langer. Bovendien zaten ze met allerlei vragen. ‘We wilden bijvoorbeeld een mantelzorgwoning voor mijn ouders bouwen in de tuin, maar hoe pak je zoiets aan? Hebben we recht op dagbesteding en hoe werkt dat dan? En wat kunnen we nu al regelen voor als m’n vader straks nog slechter wordt?’

In die tijd las Leontine in een nieuwsbrief van DELA over de dienstverlening van Fello. ‘Ik heb meteen gebeld en ben snel gekoppeld aan mantelzorgcoach Ans. Met name het aanvragen van de indexatie was belangrijk voor ons. Dat is behoorlijk complex, maar Ans wist precies welke stappen er gezet moesten worden. Daarnaast heeft ze de dagbesteding voor m’n vader geregeld. Mijn moeder kon niet meer weg van huis, ook niet voor een simpele boodschap. De dagbesteding heeft haar erg ontlast.’

Met name het aanvragen van de indexatie was belangrijk voor ons. Dat is behoorlijk complex, maar Ans wist precies welke stappen er gezet moesten worden.

Impact van mantelzorgcoaching

De mantelzorgcoaches van Fello werken volgens het ‘Zal ik het voor je doen?’ principe. In plaats van mantelzorgers het zoveelste todo-lijstje te geven, vullen ze zelf aanvragen in of pakken ze de telefoon. Voor Leontine was dat een enorme opluchting. ‘Ans heeft de hele rompslomp aan papieren voor haar rekening genomen en is zelf met de instanties gaan bellen. Dat gaf rust, want ik wist: het is in goede handen, Ans weet wat ze doet.’

Leontine weet nu dat ze destijds in een zorg- en overlevingsmodus zat. ‘Ik ging maar door en wilde eigenlijk geen hulp. Ik denk dat ik niet wilde toegeven dat ik mantelzorger was. Vooral niet naar mezelf toe. Ik vond: je hoort voor je ouders te zorgen, dat doe je gewoon. Nu denk ik: er zijn zoveel mogelijkheden die ons kunnen helpen, hadden we dat maar eerder geweten… Dat was voor ons allemaal een verlichting geweest.’

Mantelzorgwoning in de tuin

Uiteindelijk zijn Leontine en haar man verhuisd naar een ander huis met een grotere tuin. In die tuin hebben ze een mantelzorgwoning geplaatst voor haar ouders. ‘Mijn vader heeft er helaas maar een maand of negen mogen wonen. Hij ging onverwacht hard achteruit en moest naar een verzorgingstehuis. Zo was het natuurlijk niet bedoeld, maar mijn moeder woont er nog steeds. Ze is nu 81 en voelt zich veilig en gelukkig dat ze zo dicht bij ons is. Ik ben heel blij dat we het hebben gedaan.’

Het gaat niet alleen

Tegen andere werkende mantelzorgers wil Leontine zeggen: ‘Trek aan de bel, vraag om hulp. Je werkgever biedt het aan, dus maak er gebruik van. Ik weet uit eigen ervaring dat je misschien een drempel voelt. Dat je het uitstelt en denkt: het lukt ons zelf wel, het gaat wel. Maar het gaat niet, niet alleen. Je moet mensen om je heen verzamelen: vrienden, familie, maar ook professionals.’

Daarnaast benadrukt Leontine dat openheid naar de werkgever toe belangrijk is. ‘Ik vond het zelf moeilijk om een hulpvraag te doen. Ik dacht: Ik moet dit zelf oplossen, ik kan niet gemist worden. Daarom plande ik de meeste afspraken op m’n vrije dagen of om m’n werk heen. Maar dat sloopt. Ik had dat anders moeten aanpakken. De meeste werkgevers die met Fello samenwerken, willen hun mantelzorgende medewerkers ondersteunen. Dus deel je verhaal en laat je helpen.’

De meeste werkgevers die met Fello samenwerken, willen hun mantelzorgende medewerkers ondersteunen. Dus deel je verhaal en laat je helpen.