“Iedereen vroeg of ik hulp had, maar niemand wist waar ik die kon vinden”

Pauline werkt bij Fontys Hogeschool, achter de schermen. Ze is een echte regelaar. Maar ineens viel alles stil. “Ik moest me ziekmelden. Er wás geen andere optie. Je leven wordt overgenomen door ziekenhuisbezoeken, formulieren, therapieafspraken, verdriet. En ondertussen probeer je overeind te blijven.” 

Heb je wel hulp?

Haar partner woont nu doordeweeks in een woonzorgcomplex. In het weekend is hij thuis. “Het is niet dat hij fysiek beperkt is, maar neurologisch is alles anders. Hij weet soms niet meer hoe hij zijn mond open moet doen. Hij kan niet meer praten en alleen beetje gepureerd en ‘vladikte’ slikken met moeite. En ook geen letters aanwijzen. Hij is echt iemand anders geworden.” 

In het begin liep Pauline vooral tegen muren op. “Iedereen vraagt dan: ‘Heb je wel hulp?’ Maar niemand vertelt waar je dat dan moet halen.” Gelukkig had ze een mantelzorgmakelaar in de arm genomen, die hielp met het regelwerk. Maar voor de mentale kant? “Daar was er wel een praktijkondersteuner en een rouwtherapeute maar dat werkte uiteindelijk niet voor mij.” 

De klik met Fello coach Ans

Totdat ze, via een nieuwsbrief van HR, Fello ontdekte. “Ik had er nog nooit van gehoord. Geen collega, geen leidinggevende die het noemde. En toch... ineens was daar Ans. En dat klikte.” 

Ans werd haar luisterend oor. Geen oordeel, geen bureaucratie, gewoon iemand die vroeg: hoe gaat het écht met je? “Ze hielp me relativeren. Even afstand nemen. En ja, ze regelde ook dingen. Zocht iets uit over de ziektewet, gaf tips over mantelzorgverlof. Maar het belangrijkste was: ik kon mijn verdriet kwijt.” 

Want dat verdriet, dat zat diep. “In het begin kun je dat niet bij je zus kwijt, of bij een zwager. Die staan te dichtbij. En je leidinggevende? Die zie je ook weer bij een vergadering. Je wilt niet alles laten zien.” Ans was veilig. Onpartijdig. En zó nodig. 

Ans was veilig. Onpartijdig. En zó nodig.

Frustraties

Ze vertelt ook over de frustratie. Over regels die zeggen dat je geen recht op mantelzorgverlof hebt als je partner niet thuis woont. “Alsof hij ineens geen zorg meer nodig heeft. Terwijl ik hem overal naartoe moet brengen: artsen, fysio, noem maar op.” Gelukkig dacht haar werkgever mee. “Maar ik moest er wel zelf om vragen.”

Tip voor andere mantelzorgers

Wat ze andere mantelzorgers zou willen meegeven? Pauline is duidelijk: “Als je het gevoel hebt dat je verdrinkt: praat. Bij Fello snappen ze het. Ze luisteren. Ze denken mee. En je hoeft het niet eerst ‘erg genoeg’ te vinden. Je bent al lang mantelzorger voor je het zelf doorhebt.” 

Als je het gevoel hebt dat je verdrinkt: praat.