“Ik dacht gewoon: dat doe je toch voor je moeder?”

Willem werkt als change coördinator bij Simac. Vanuit huis vooral, in Almere, terwijl het hoofdkantoor in Veldhoven zit. Al een paar jaar rijdt hij wekelijks naar Amstelveen, naar zijn moeder. “Samen eten op woensdag, dat was het vaste ritueel. Beetje plannen, beetje regelen. Maar het voelde nooit als ‘zorg’.” 

Een luisterend oor op het juiste moment

Totdat zijn moeder slechter werd. Eerst de kleine dingen: een beetje vergeetachtig, last van haar benen. Maar langzaam werd het serieuzer. “Op een dag zei ik tegen mijn manager: ik wil structureel zorgverlof. Eén dag in de week. Mijn moeder heeft me nodig.” 

Toeval of niet, op dat moment wees zijn manager hem op Fello. “Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar ik dacht: baat het niet, dan schaadt het niet.” In het eerste gesprek met coach Ans voelde hij meteen dat dit anders was. “Ze leerde me zelfs wat een mantelzorger eigenlijk ís. En belangrijker: dat ik er één was. Dat was zo’n eye-opener.” 

Coach Ans: zijn rots in de branding

Wat volgde was een periode waarin zijn moeder snel achteruitging. Wonden aan haar benen, een val, morfine tegen de pijn. “Ze wilde thuis blijven, en ook thuis overlijden. Dat betekende: extra zorg regelen, een palliatief team, én heel veel gesprekken voeren. Met haar, met zorgverleners, met mijn zus. En steeds was daar Ans. Mijn rots.” 

Een bijzondere band

De band met Ans groeide uit tot iets bijzonders. “Ze was bijna een vriendin. Echt. Ze luisterde, gaf praktische tips, stuurde een kaartje op precies het goede moment. Dat soort dingen vergeet je nooit.” Toen zijn moeder overleed, precies een jaar geleden, was het contact met Ans een van de ankers in de storm. “Ik kon alles tegen haar zeggen. Juist omdat ze niet in mijn directe kring zat.” 

Ze was bijna een vriendin. Echt. Ze luisterde, gaf praktische tips, stuurde een kaartje op precies het goede moment. Dat soort dingen vergeet je nooit.

Waardevolle inzichten

Willem heeft het hele traject als intens, maar ook waardevol ervaren. “Er ging een wereld voor me open: over zorgrechten, verlofvormen, hulpmogelijkheden. Dingen waar je normaal nooit over nadenkt. En dat allemaal omdat ik één telefoontje pleegde.” 

Wat hij collega’s zou willen meegeven? “Denk niet dat je ‘geen echte mantelzorger’ bent. Als je ook maar iets herkent in mijn verhaal, pak gewoon de telefoon. Een half uur praten kan echt het verschil maken.” 

Het mag duidelijk zijn dat het contact met Fello voor mij onvergetelijk is.